Rozdział I

"Wybór Lily Potter"

30 sierpień 1993

 

     Weszła do domu z nieopisaną wprost ulgą, nogą zamykając za sobą drzwi. Bolał ją każdy odcinek ciała, każdy mięsień krzyczał i błagał o litość. Czuła się nie tylko kompletnie zmęczona, ale i strasznie brudna. W ustach miała posmak ziemi, której najwyraźniej musiała się nałykać. Zerknęła w lustro wiszące w ogromnym holu i jęknęła. Jej związane włosy w koka, zwisały smętnie posklejane, co musiało tragicznie wyglądać. Doszła do wniosku, że lekcje z Merline są na tyle ciężkie, by je znienawidzić.
      Zdjęła buty, rzucając je w kąt i ruszyła do kuchni, ciesząc się w duchu, że to koniec i wreszcie będzie mogła odpocząć. Marzyła o długim, gorącym prysznicu i czymś do jedzenia. Chwyciła szklankę i nalała sobie wody, chcąc jak najszybciej pozbyć się dziwnego posmaku w ustach. To był wyjątkowo ciężki dzień i po raz pierwszy uświadomiła sobie, że Merlin jest bardzo potężnym czarodziejem, ale nie tylko dlatego, że zna wiele zaklęć, ale dlatego, że potrafi często przewidzieć ruchy przeciwnika.
      Odpięła zamek kurtki i w drodze do łazienki zaczęła powoli zdejmować z siebie rzeczy. Ze zrezygnowaniem zauważyła, że niemal cały dzień trenowała. Wiedziała jednak, że jest to konieczne, gdyż przyjdzie dzień, w którym stanie twarzą w twarz z mordercą jej rodziców. Kiedy znalazła się w łazience, spojrzała po raz drugi w lustro. Ramiona pokryte były licznymi zadrapaniami a uda siniakami, lecz poza tymi drobnymi usterkami jej ciało więcej nie ucierpiało. Ostatkami sił weszła do kabiny i odkręciła ciepłą wodę. Chciała jak najszybciej opuścić łazienkę i napsać list do swojego młodszego brata, Harry'ego, ale strumienie wody spływające po plecach dosławnie zmusiły ją do przeciągania tej błogiej chwili. Odechciało się jej relaksu, gdy usłyszała męski głos.
- Lily!!
      Owinęła się w ręcznik, nie śpiesząc się przy tym znacząco, po chwili znalazła się w salonie. Merlin sześćdziesięcio-siedmio letni mag stał w progu z książką do czarnej magii, spojrzeniem tak chłodnym, ze poczuła na nagich plecach ciarki. Na codzień Merlin był spokojną i ciepłą osobą, taką, który siedział w miękkim fotelu, przed kominkiem i niemal większość dnia spędzał na czytaniu książek. Ubierał się dość staromodnie, ignorując totalnie trendy panujące w tym wieku. Bywały jednak momenty, kiedy Merlin zamieniał się w kogoś, na kogo drodze nie wolno stawać. Tak bywało, gdy Lily łamała zasady ustalone przez maga.
- Możesz mi wyjaśnić co ta książka robiła w twoim pokoju? - Spytał, choć z pewnością znał odpowiedź. To było proste, jak drut: zabrała ją z jego gabinetu, jakiś czas temu. Jej ciekawość, która była powodem większości problemów Lily, zaprowadziła ją do gabinetu Merlina.
- Przepraszam. - Odparła tylko a widząc uniesione brwi mężczyzny, dodała szybko - Jeśli mam być gotowa do zemsty, muszę znać wszystkie tajniki magii, nawet te zakazane.
      Merlin pokiwał głową. Dostrzegła, że jego ciemne oczy uważnie lustrują zadrapania na jej ramionach. Zawsze, kiedy tylko miała takie ślady na ciele, starała się to przed nim ukryć. Wiedziała, że się o nią martwi. 
- Zemsty? - Prychną, choć wyczuła w jego głosie wściekłość. - Myślisz, że Lily i James chcieliby zemsty za swoją śmierć? - Zbliżał się do niej coraz bardziej. - Myślisz, że dokonanie zemsty jest najważniejsze?
- Tak. - Odparła bez zawahania. - Chcę śmierci Voldemorta.
      Merlin westchnął i odwrócił się do Lily na chwilę plecami. Echo jego kroków odbijało się głucho od ścian, boleśnie roznosząc po jej czaszce. Położył książkę na ladzie kuchennej i skrzyżował ręce na piersi.
- Wielu ludzi walczyło abyś ty dzisiaj żyła i mogła nauczyć się sama bronić. - Czując, że chce mu przerwać, odchrząknął i spojrzał na nią wymownie. - Co nie oznacza, że jesteś już samodzielna, bo do tego ci jeszcze sporo brakuje. Twój ojciec chrzestny ma racje mówiąc, że życie jest zbyt krótkie aby pamiętać tylko złe rzeczy. Naucz się myśleć o przyszłości, a nie żyć i wyłącznie przeszłością. Lily i James nie żyją, rozumiem twój ból, ale pamiętaj, że nie jesteś tutaj sama.
- Mówiłeś mi kiedyś, że Syriusz miałbyć moim ojcem schrzestnym. - Zaczęła niespodziewanie Lily, zanim się zorientowała, że nie powinna tego tematu zaczynać, słowa same wylatywały jej z ust. - Skoro był najlepszym przyjacielem ojca, to dlaczego wybrał Remusa? Tylko mi nie mów, że to nie odpowiednia chwila, jak to masz w zwyczaju. Wiem, że coś tu jest nie tak.
      Merlin pokiwał głową z ironią, nie przerwanie obserwując nastolatkę. Lily była najbardziej wygadaną osobą, jaką mógł kiedykolwiek spotkać, ale i jego przyszywaną siostrzenicą. Chociaż jej charakter pozostawiał wiele do życzenia, miewała przejawy normalności i odpowiedzialności nawet częściej niż Merlin. Znał ją niemal od urodzenia i równie wiele z nią przeszedł, kłócąc się między innymi o to, czy zakaz używania magii przez dwa tygodnie, był adekwatną karą do przewinienia.
- To prawda, że Syriusz był najbliższym przyjacielem twoich rodziców, zwłaszcza w tych najgorszych czasach. - Merlin pokiwał głową, zaczynając tłumaczyć. Rozsiadł się wygodnie na jednym z obitych pluszem krzeseł i kontynuował. - Ruda była wtedy w ciąży i nie długo miałaś się urodzić ty. James z Syriuszem musieli stawić się na zebraniu Zakonu Feniksa. Lily jednak nie mogła być sama, dlatego został z nią Remus. Nikt nie mógł przewidzieć, że tego wieczora będziesz chciała koniecznie wyjść na świat. - Nalał sobie czarnego wywaru do szklanki i upił łyk.
- Co ty chcesz mi powiedzieć? - Jej pociemniałe spojrzenie przeszywało maga swoją intensywnością. Zmarszczyła brwi w akcie zdezorientowania.
- Remus był przy twoich urodzinach, dlatego twoja mama wybrała go na ojca chrzestnego. Lily rozumiała, że musiał poprosić o pomoc, kogoś kto ją dawno temu zawiódł...
      Ich rozmowę przerwało pukanie do drzwi kuchennych, a już po chwili do pomieszczenia wszedł skrzat domowy, Shepard. Lekko zgarbiony, z drobnymi czarnymi oczkami przyglądał się Merlinowi i Lily. Dziewczyna dobrze zdawała sobie sprawę z ciętego charakterku Shepard'a i jego bezgranicznego uwielbienia dla mugolskich teleturniejów.
- Dumbledore oczekuje na pana w salonie. - Rozgległ się piskliwy głosik po pomieszczeniu.
--------------------------------------------------

Cześć. Bardzo dziękuję za wszystkie komentarze :* Oczywiście moje kochane Czytelniczki mogą zawsze liczyć na moją opinie. Zdaje sobie sprawę z wielu niedociągnięć w tym opowiadaniu, ale czy to niedoskonałość nadaje opowiadaniu oryginalność? Właśnie pracuje nad działem z informacjami, gdzie będziecie mogli zapoznać się ze wszystkimi zmianami, które będą różnić moje opowadanie od trylogii Harry'ego Pottera pani Rowling.

Co myślę o pierwszym rozdziale? Szału nie ma, hehe. To początek, więc za dużo się nie dzieje. Proszę jednak o cierpliwość. Nie jestem zadowolona z tego rozdziału, bo wiem, że pojawią się tu lepsze.

Zmieniłam również czcionkę na większą, dobrze zrobiłam?

Pozdrawiam :*