Prolog

 

"Szybka śmierć, to śmierć błogosławiona"

31 październik 1979

     Była późna październikowa noc, gdy pojawił się bezszelestnie w jej pokoju. Niewielkie pomieszczenie, wyposażone w łóżeczko i komodę, zalewane było przez srebrzystą poświatę księżyca zaglądającego do środka przez szerokie okno. Blade promienie zatańczyły w jej długich włosach o złocistym odcieniu i w oczach koloru płynnego orzechowego. Uważne spojrzenie zwróciło się spod długich rzęs w stronę łóżeczka, gdzie leżała ona, Lily Dorea Potter. Na widok wyraźnie zarysowanej linii szczęki, prostego nosa, wąskich ust i opuszczonych powiek jej oczy rozszerzyły się, bowiem nie wiedziała z kim ma do czynienia. Poruszał się całkowicie bezdźwięcznie, jedynie materiał długiej peleryny, delikatnie szeleścił ocierając się o siebie, gdy zbliżył się do łóżeczka. Odchylił kądrę, wysuwając spod peleryny czarną różdżkę, kierując ją w stronę trzy letniej dziewczynki.
      Ten dzień miał być początkiem jego wszechobecnego panowania w świecie czarodzieji, wygrał... definitywnie wygrał. Wystarczy jedno machnięcie różdżką, jeden szept wydobyty z jego ust. Te same słowa, które zabiły Lily i James'a...

***

      Minął zakręt i poczuł, jak wnętrzności podjeżdżają mu do gardła. W salonie Potterów widział świeże ślady krwi, gdy ruszył dalej, w nozdrza uderzył zapach spalenizny. Poślizgnął się na brudnym parkiecie, ale złapał równowagę i stanął, gwałtownie wciągając powietrze do płuc. Pierwsze spojrzenie padło na spalone meble i ciało Jamesa. Zaklął, gdyż Rogacz był dla niego jak syn, którego nigdy nie miał. Bez słowa rzucił się biegiem przed siebie. Ani sekundy do stracenia. Palece zacisnęły się na różdżce, usta szeptały kolejne zaklęcia. Jeszce nigdy nie był tak wściekły. I nigdy tak nie dziękował losowi, że nauczył go, jak zabijać skutecznie.
Światła były pogaszone, zaledwie kilka tliło się niewyraźnie. Już sam ten widok wywoływał u niego kolejną falę niepokoju, a gdy z każdym kolejnym krokiem niemal nadziewał się na przerażającą ciszę, zbierało mu się na wymioty.
      Szyby, meble, a nawet drzwi były połamane, stłuczone, zdewastowane. Ściany nosiły ślady spalenizny. Obraz masakry dopełniło ciało Jamesa, na które już się natknął Merlin. Ręce wykrzywione na boki, jedna noga rozcięta na wysokości uda i wielka, karmazynowa kałuża dookoła. Z trudem ukrywał emocje malujące się na jego twarzy, gdy przyglądał się znajomej postaci. Ojciec Lily i Harry'ego. Znał go dobrze. Nie jedno krotnie trenowali razem, często się pojedynkując. Kiedyś... Trzy tygodnie temu? Swęt spalenizny skręcał żołądek, jakieś wyrwane z zawiasów drzwi skrzyiały złowieszczo. Wiatr szarpał sklepowym szyldem. Kolejne kroki. Kolejne ślady krwi... Twarz wykrzywiona w grymasie... niedowierzania? Też był by zdumiony, zironizowany w myślach, gdyby na jego oczach ktoś wymorodował mu rodzinę. Bo co innego mogło mieć tu mejsce? Z trudem zmuszał się, żeby iść dalej. Zabić strach. Zabić emocje.
Zabić przerażenie.
- Merlin...- Szepczą zaciągnięte mgłą oczy kolejnej znajomej twarzy, a on nie jest w stanie się nie zatrzymać. - Moje dzieci...
- Lily. - Wzdycha i schyla się do rudowłosej kobiety. Napotyka jej gasnące spojrzenie, jeszcze nie umarła zupełnie. Nie wiedział, jak to jest możliwe, gdyż widząc jakie zaklęcie pozbawiło życia James'a, Ruda już dawno powinna nieżyć. - Nie ruszaj się, zaraz zjawią się tu lekarze. - Próbował ją jakoś ratować, nie zdając sobie sprawy, że jego głos się załamuje. - Lily... Lily!
Zakrwawione usta zdają się szeptać "dziękuję".
      Powietrze rozcina krótki, dziecięci krzyk, który poznaje od razu. Każdy mięsień napina się gwałtownie, gdy zaczyna biec, nie troszcząc się o leżące na ziemi ciała, nie teraz. Kolejny zakręt, ale głosu małej Lily już nie słychać, jest tylko brzęcząca w uszach cisza, którą rozrywają kolejne i urywany oddech. Przerażająca cisza pobojowiska, wydaje mu się, że nawet bicie własnego serca słyszy. I wtedy wbiega do dziecięcego pokoju. Serca wali mu jak oszalałe, czy zobaczy kolejne ciało? Kuca przy łóżeczku, obserwując drobne paluszki, które sztywno leżą na różowej pościeli. Gdy ich spojrzenia się krzyżują, zamyka powieki, by łzy mogły swobodnie spływać po jego twarzy.